Θα σε δω..

Αυτό το ΠΣΚ είναι από τα πολύ δύσκολα..
Σήμερα καρδιά μου, είμαι πολύ κοντά.. Είσαι πολύ κοντά.. Και όμως τόσο μακριά..
Νομίζω πως θ' απλώσω το χέρι και θα σε αγγίξω..
Αργότερα θα σε δω..
Και πάλι, θα μαζέψω εικόνες, θα πλησιάσω να μυρίσω το άρωμά σου, θ' αφήσω το βλέμμα σου να με ταξιδέψει και ίσως αγγίξουν τ' ακροδάχτυλά μας..
Τόσο όμορφο και ταυτόχρονα τόσο βασανιστικό..
Πόσες μέρες ατέλειωτες πρέπει να περάσουν πάλι, για να 'ρθουμε πιο κοντά...
Σε λίγο, σε δυο τρεις ώρες θα σε δω...
Και πάλι, θα πεις με το βλέμμα σου " τι θέλεις από εμένα.." και γω θα σου απαντήσω " εσένα.. ολόκληρη.." Θα κοιτάξω το στήθος σου μαντεύοντας το γρήγορο ρυθμό που θα χτυπάει η καρδιά σου.. Θα κοιτάξω τα χείλη σου και μόλις φύγω θα κλείσω τα μάτια μου και θα κάνω πως τα φιλάω..
Θα χαζεψω το κορμάκι σου καθως θα πηγαινόρχεσαι και θα το πάρω κι αυτό μαζί μου.. Να το αγκαλιάσω τρυφερά, ερωτικά, στοργικά..  Το βλέμμα μου θα σου χαιδεψει τα μαλλιά και συ θα χαμηλώσεις τα ματάκια σου από τη γλύκα...
Πόσο όμορφο, πόσο μοναδικό.. και πόσο πόνο πρέπει να φέρνει.. Δεν το αλλάζω με τίποτα..
Σε λίγο, θα σε δω..
Και θα δεις μωράκι μου, έβαλα τα καλά μου, στολίστηκα, αρωματίστηκα, να με δεις, να με χορτάσεις.. από τόσο κοντά... και τόσο μακριά...
Μόλις φύγω χαρίζοντάς σου ένα μεγάλο χαμόγελο, θα τρέξω προς τα έξω βιαστικά, μην προλάβει και φανερωθεί το δάκρυ μου.. και το άλλο.. και το επόμενο.. Και εκεί που θα παλεύω φεύγοντας να κρατήσω τους λυγμούς μου, θα έρχεται η εικόνα σου, να μου λέει.. "ματάκια μου.."
Θα σε δω... Το περιμένω με λαχτάρα... Η καρδιά μου από τώρα πάει να φύγει από τη θέση της..
Και θα περιμένω.. σε λίγες μέρες ίσως να σε ξαναδώ.. από πιο κοντά.. όπως θέλω.. όπως θέλεις... όπως θέλουμε...
Σ' αγαπώ ζωή μου...Σ' αγαπώ.

Αντίο...

Δεν έχει σημασία σε ποιόν και γιατί λέμε αντίο. Είναι ένας αποχωρισμός.

Πάντα το αντίο πονάει.. Συνήθως όμως πιο πολύ πονάει η συνειδητοποίηση πως πρέπει να το πούμε. Και όσο δεν το λέμε, πονάει περισσότερο. Αντίο λοιπόν.. και εύχομαι ο πόνος που θα μου προκαλέσει να είναι μικρότερος σε ένταση από ότι μέχρι τώρα.. γιατί σε διάρκεια, θα κρατήσει όσο ζω. Αντίο λοιπόν και μη μου πεις ποτέ πως εγώ το ήθελα. Για σένα είναι. "Θέλω ότι θέλεις " μου έλεγες.. και εγώ τώρα βλέπω πως αυτό θέλεις.. Σε προλαβαίνω για να αντέξεις.. Έχεις να κρατηθείς. Εγώ δεν έχω... Όπως καταλαβαίνεις, σε αγαπώ πιο πολύ από ότι πίστευες, τώρα που θα δεις πως σε αφήνω, που είσαι το μόνο μου κράτημα..

Μη ρωτήσεις ποτέ τίποτα.. Το αντίο το λέμε μια φορά στη ζωή μας ακόμα και σε πρόσωπα που αγαπάμε πολύ..  Δεν αντέχω να το ξαναπώ.

Ξέρεις πολύ καλά τι θέλεις.. Θυμάσαι ; " όλα είναι θέμα προτεραιοτήτων.." και συ μου έλεγες, όχι..

Τελικά, έτσι είναι.. Ο πρώτος στην καρδιά σου, είναι και ο μόνος στη ζωή σου.. Οι " υπόλοιποι " εισπράττουν απλώς τη μεγαλοψυχία σου, τη φροντίδα σου, την αγάπη σου.. Μόνο που για μένα δεν είναι έτσι.. δεν είμαι φτιαγμένος να περιμένω στη σειρά.. Η καρδιά μου χωράει μια σύντροφο, έναν έρωτα, για μια ζωή.. Δεν λειτουργούμε όλοι το ίδιο..

Αντίο λοιπόν, γι' αυτή τη ζωή που ονειρεύτηκα πως τα όνειρα μπορούν να ξεπεράσουν τον εαυτό τους και με την καρδιά μου δώρο, μπορούν κάποτε να βγουν αληθινά.. Και το όνειρο όμως, ήθελε δυο καρδιές..

Θέλω μου μοναδικό, ζωή μου, όνειρό μου, ανεκτίμητο πλάσμα, πάντα θα είσαι το φως μου, μέχρι το τέλος.. Αντίο..

Έξω βρέχει...

Μαύρισε σήμερα και αντάριασε ο ουρανός..  Πάνε οι εποχές.. αλλάξανε.. Έτσι απότομα με πάνε από τη μια στην άλλη..  Ακόμα και κει, έχω πρόβλημα.. Δεν θέλω.. Θέλω να φεύγω όταν θέλω εγώ.. Και συνήθως, οι αλλαγές δεν μου αρέσουν.. Αν γίνουν, θέλω να τις έχω επιλέξει εγώ.. Δεν είμαι άνθρωπος του καιρού μου.. Και  ούτε θέλω να γίνω..
Μάταια προσπαθώ να βρω λέξεις, να πω άλλα πράγματα...
Έξω βρέχει.. Βρέχει και πιάνει μια πάχνη τριγύρω... τόσο όμορφη που θα'θελα να ήμουν μέρος της.. Να αγκαλιάσει τα πάντα, να αφήσει τη δροσιά της και μετά να διαλυθεί.. και από όπου περάσει, να'χουν όλοι να λένε τι όμορφα που ήταν..
Έξω βρέχει.. Μου αρέσει το τοπίο, αλλά θα προτιμούσα μια μέρα ηλιόλουστη, να 'χει με τα μέσα μου αντίθεση.. Ένα κλάμμα κρατημένο με χίλια "πρέπει" με κάνει να θέλω τώρα έναν ήλιο δυνατό, να 'ρθει να με ζεστάνει, να με αγκαλιάσει, να με κάψει αν και τότε το δάκρυ δεν μπορεί να βγει από μέσα μου..
Με πιάνει μια νοσταλγία, μια μελαγχολία..
Μου λείπει ο φίλος μου, που είχα μέσα μου και πάντα ακουμπούσα επάνω του, που του 'λεγα τα μυστικά μου και κείνος με βοηθούσε.. Μου λείπει το χέρι που δεν έχω πια δύναμη να σφίξω.. Ένα αριστερά, ένα δεξιά.. Τόσο κοντά και όμως τόσο απόμακρα τα χέρια, δεν βοηθάει το ένα τ' άλλο.. Μου λείπει το χαμόγελο που απ' τον καθρέφτη μ'έκανε να θέλω να ζήσω χίλια χρόνια.. Όλα μου λείπουν.. Λείπω στον ευατό μου.. Κι όλα μου λείπουν, μονάχα γιατί μου λείπεις εσύ...

Καλό μήνα ζωή μου..

Αυτός ο μήνας, ξεκίνησε με κρύο και ζέστη μαζί από την πρώτη κιόλας μέρας.. Ο μήνας που βιώνω εγώ βέβαια.. Ήρθαν καλά νέα, τέτοια που να με κάνουν να αισθάνομαι και πάλι έτοιμος να παλαίψω για να διεκδικήσω τη ζωή μου έτσι όπως τη θέλω.. Το κακό είναι πως για άλλη μια φορά, καλή μου, δεν καταφέραμε να ειδωθούμε.. Δεν θα πω πιο πολλά γιατί πονάς και συ όπως και εγώ.. Αυτός ο μήνας όμως, έχει τα καλά του.. η ευκαιρεία υπάρχει.. θα έχουμε την τύχη να την εκμεταλλευτούμε; Το εύχομαι..

Δεν ξέρω αν πρέπει να θέλω ή αν θέλω να πρέπει.. Μάλλον, θέλω να θέλω..

Τα βήματά μας, ακόμη μπερδεμένα, ακανόνιστα, ασυγχρόνιστα και το μυαλό προσπαθεί να κρατήσει την ισορροπία μας, μιας και στα χέρια μας κρατούμε ότι πολύτιμο.. ο ένας τον άλλον..

Δεν θέλω να λέω "ότι και να γίνει" , "όπως και να είμαστε.." Θέλω να λέω "όταν θα γίνει." , "όταν θα είμαστε.."

Πώς αλλιώς να βρω τη δύναμη να προχωρήσω ;

Αλλο το να ονειρεύεσαι το ανέφικτο και άλλο να πάψεις να ονειρεύεσαι για να ζήσεις το εφικτό.. Είναι η μέρα με τη νύχτα.. Δεν πάνε και τα δυο μαζί..

Δεν είμαι έτοιμος για τίποτα.. Ποτέ κανείς ίσως δεν είναι έτοιμος για τίποτα..

Ο πατέρας μου έλεγε, για άλλο θέμα, "αν ρωτήσεις τον καθένα, όταν έρχεται η ώρα του, ποτέ δεν είναι έτοιμος". Αυτό πιστεύω, ισχύει γενικώς στη ζωή μας..

Αν στο μυαλό μας δεν έχουμε ένα στόχο, αν δεν έχουμε καν ένα όνειρο να μας οδηγεί, ποτέ δεν θα είμαστε έτοιμοι για τίποτα, ή θα γινόμαστε όλο και πιο ευάλλωτοι και στο τέλος θα έρθουν οι άλλοι να μα ξύπνήσουν επώδυνα βρίσκοντάς μας ανέτοιμους, ή το χειρότερο, να γίνουμε και μεις, ένα με αυτό από το οποίο θέλαμε να ξεφύγουμε.. μια γαλήνια επιφάνεια της θάλασσας που αγωνίζεται να μη ξεσπάσει, να μη δειξει αντάρα, να ησυχάζουν όλοι επάνω της θεωρώντας την ηρεμία, δεδομένη..

Και έτσι να γίνουμε, η προέκταση των άλλων που θα τρέμει πάντα μη σαπίσει και φανεί..

Καλό μήνα ζωή μου.. και αυτά τα λέω γιατί ξέρω τι θέλω.. Εσένα.

Βήματα αργά..

Περνούν οι μέρες, περνά ο καιρός και τα βήματά μας, αργά, μας οδηγούν σε ένα και μόνο κοινό δρόμο..

Δεν μπορώ ούτε βήμα να κάνω πιο πίσω.. Ούτε καν στη σκέψη μου δεν μπορώ να το δεχτώ.. Εϊναι τέτοια η πάλη, είναι τόσος ο πόνος, είναι τόσο αβάσταχτη η μοναξιά όταν δεν είσαι "κοντά" ... Όλα δείχνουν μπροστά.. Και ξέρεις, εμείς, οι "άριστοι" οι "ηθικοί", τα "υποδείγματα" κάποτε θα χαμηλώσουμε στα μάτια των άλλων, για να μπορούμε να κοιταχτούμε οι δυο μας κατάματα.. Αν καί ποτέ στη ζωή μας, δεν δώσαμε σε κανέναν, εχθρό ή φίλο το δικαίωμα να μας αρνηθεί κάποια μας αξία..

Δεν βλάψαμε ποτέ κανέναν.. Ωφελήσαμε και οι δυο, μα αυτό "τότε", δεν θα "μετρήσει".. Όλοι είναι καλοί και δίπλα μας όταν κάτι έχουν να πάρουν.. όταν τους θίγονται τα δικαιώματα που νομίζουν ότι έχουν, είναι απέναντι.. έτοιμοι, λες και από καιρό μάζευαν πέτρες για εκείνες τις στιγμές..

Τώρα ακόμα βέβαια, είναι νωρίς για τέτοια.. Τώρα έχουμε μια απόσταση που μας βοηθάει να μην παρεκτραπούμε, να μην "τσαλακώσουμε" κανέναν παρά μόνο τους ίδιους μας τους εαυτούς, τώρα οργανώνουμε τα συναισθήματά μας, ξεχωρίζουμε τα αληθινά και μοναδικά από αυτά, τα πρόσκαιρα, κι έχοντας το νου να μας προσγειώνει, κοιτάμε το αύριο με αισιοδοξία..

Σκέφτομαι αγάπη μου, πως μέχρι τώρα, ήμουν όλα αυτά τα "αποδεκτά" τα τόσο καλά, το "καλύτερο παιδί", με τις επιλογές μου και τη ζωή μου, με την καταξίωση από όλους, όχι ίσως γιατί ανήκα στους "άριστους" αλλά σίγουρα γιατί δεν πείραξα ποτέ κανέναν, σίγουρα γιατί οφέλησα πολλούς, σίγουρα γιατί πάντα έδινα τα πάντα σε όλους, ότι είχα και δεν είχα, και σίγουρα γιατί δεν τάραξα ποτέ την ηθική τους (αυτή βέβαια που έχουν φτιάξει για τους άλλους )..

Σκέφτομαι κορίτσι μου, πως πρώτη μου φορά στη ζωή μου παραβαίνω κάποιους άγραφους νόμους και είναι και η πρώτη φορά που δεν νιώθω ενοχές, δεν ψάχνω για άλλοθι στις πράξεις μου..

Ίσως, γιατί πρώτη φορά κάνω κάτι που δεν μου φόρτωσε κανείς, ούτε καν ο ίδιος μου ο εαυτός σε μια του παρόρμηση, σε εξαναγκασμό να συμπονέσω στην ηλικία της αθωότητας..

Ίσως , γιατί πρώτη φορά κάνω ότι ακριβώς αισθάνομαι, λέω ότι σκέφτομαι, είμαι αληθινός από την πρώτη στιγμή με τα λάθη μου και τις αδυναμίες μου, δεν ντρέπομαι να κλάψω..

Βήματα αργά, ακανόνιστα, χωρίς ρυθμό, με χτυποκάρδι, με αγάπη, με πολύ νοιάξιμο για εκείνους που αγαπάμε.. βήματα που θα μας οδηγήσουν στο τέλος, σε μια νέα αρχή..

ΥΓ. Όλα θα πάνε καλά...

Κι όμως.. πρέπει..

Είναι ίσως η στιγμή, που το θέλω μου, το δικό μου, πρέπει να κάνει λίγο στην άκρη και να δώσει τη θέση του -για λίγο, πολύ ή για πάντα- στο μισητό "πρέπει"..

Είναι ίσως η στιγμή που πρέπει να αφήσω την τόση μου, την υπέρμετρη αγάπη που σου έχω να σε πονέσει τώρα, για να έχει ίσως διάρκεια..

Είναι ίσως η στιγμή που τα όνειρά μας πρέπει να τα φέρουμε πιο κοντά μας, να γίνουμε κομμάτι τους, να αντέξουμε στο χρόνο.. Να αντέξουμε ώσπου να τα ζήσουμε.

Εϊναι ίσως η στιγμή που πρέπει να δοκιμάσουμε την αντοχή μας στον πόνο, να νιώσουμε την απώλεια, πριν την νιώσουν οι άλλοι, τόσο νωρίς..

Είναι ίσως η στιγμή που θα θυμάσαι ως πού έφτασα από την πολύ μου αγάπη, για να σε κρατήσω δίπλα μου όταν ο χρόνος θα είναι δικός μας..

Είναι -όχι ίσως- , σίγουρα η στιγμή που θα είμαι εγώ για σένα και συ για μένα, ζωή μου...

Πρώτη καλοκαιριού

Δεν ήμουν ποτέ απαισιόδοξος, δεν θα γίνω τώρα... Απλώς, όσο και αν το μυαλό μου ταξιδεύει και ονειρεύεται, η αλήθεια, αυτό που λέμε "η πραγματικότητα" απέχει ακόμη πολύ απ' αυτό που θέλω..

Απέχει ακόμη πολύ απ' τη σιγουριά πως θέλουμε στο μέλλον τα ίδια πράγματα.. Είναι λες και μας κανονίζουν άλλοι όχι μόνο τη ζωή μας, αλλά και την παραμικρή καθημερινή λεπτομέρεια.. Το σίγουρο σε όλα αυτά είναι πως αξίζει –τουλάχιστον για μένα- να πω κάποτε πως έζησα όπως ήθελα και να το πιστεύω..
Πονάει που δεν έχω λόγο σε τίποτα, που αισθάνομαι τόσο αόρατος, μα αν είναι αυτή η αρχή μιας νέας πραγματικότητας που λίγο-λίγο θα γίνεται όλο και πιο ορατή, τόσο που να βλέπουμε ο ένας τον άλλον όποτε θέλουμε με ένα απλό άνοιγμα των βλεφάρων, γεμίζω αισιοδοξία, παίρνω δύναμη και προχωράω κοιτώντας μπροστά και ψηλά..
Ο μήνας αυτός, ο πρώτος του καλοκαιριού, δείχνει το ζεστό του πρόσωπο, για όποιους μπορούν να μοιραστούν αυτή τη ζέστη.. Για μένα, είναι μια δύσκολη εποχή, με λιγότερο χρόνο, με λιγότερα βλέμματα και λόγια, με ένα αγκάθι να κεντρίζει μέσα βαθιά χωρίς όμως να καταφέρνει μόνιμη βλάβη.. γιατί, ούτε μια μέρα ούτε μια εποχή δεν μπορεί να με κάνει να σ’ αγαπάω λιγότερο…
Θα περάσει κι’ αυτό.. Θα περάσουν οι μέρες, θα περάσουν οι μήνες.. κι εύχομαι πάντα κοιτώντας «απέναντι», να βλέπουμε και οι δυο τις ίδιες εικόνες..
Κι εύχομαι καρδιά μου, να ‘ρθει η εποχή που να μη μας νοιάζει αν κάνει κρύο ή ζέστη… που να τη μοιραζόμαστε με την ίδια λαχτάρα, όποια κι αν είναι..

ΜΕΣΑΝΥΧΤΑ

Δεν μας έφερε κοντά το μέσο… ίσα-ίσα, θα ‘λεγα πως μας δημιουργούσε και μια απόσταση..

Δεν είμαστε και οι δυο ούτε παιδάκια, ούτε της κουβέντας.. Γενικώς, δεν έχουμε –αυτό που λένε- πολλά-πολλά..
Κάθε στιγμή που περνάει, ώρα την ώρα, μέρα τη μέρα, αυτά τα τόσο δυνατά συναισθήματα, δεν «κολλάνε» σε κουμπάκια ή σε γραμμές τηλεφώνου.. Τρέχουν τόσο, που ώρες-ώρες μας φοβίζουν.. Είμαστε κατασταλαγμένοι, λογικοί, ηθικοί, αξιοπρεπείς, απολαμβάνουμε την εκτίμηση του περίγυρου που έχουμε επάξια κερδίσει.. όλα αυτά, είναι υπολογίσιμα αλλά και αντιμετωπίσιμα..
Τρέχω πολλές φορές μπροστά, πιο μπροστά από τη στιγμή που φτιάχνουμε έστω με τη φαντασία μας.. Βλέπω όμως ότι όταν φτάνουμε εκεί κοντά, κάπως έτσι είναι, όπως το φαντάστηκα..
Μεσάνυχτα.. είπα πως είναι ο χρόνος μας…
Ονειρεύτηκα μια αγκαλιά που ακόμα δεν βγαίνει αυτή την ώρα..
Ονειρεύτηκα όμως, δυο λέξεις, ένα χάδι, έστω και από μακριά..
Πως θα ‘ναι δικιά μας αυτή η ώρα.. Και είπα πως και το όνειρο ακόμη, θ’ αργήσει να βγει..
Μεσάνυχτα, χτες.. και πήρε τ όνειρο μορφή.. Εσύ απ’ τη μια, εγώ απ’ την άλλη και μια απόσταση που δεν μας έκανε να ξυπνήσουμε…
Γραπτός ο λόγος… Και τα γραφτά, μένουν..
Το «σ’ αγαπώ» το χιλιοειπωμένο, έγινε μοναδικό, χτες βράδυ..
Δεν σε παρατηρούσα τόσο έντονα, δεν με μαγνήτιζε το βλέμμα σου όπως γίνεται κάθε φορά που σε αντικρίζω και κάνω να σε φιλήσω…
Δεν σ’ έβλεπα καν.. κι όμως ένιωθα την ένταση στο βλέμμα σου και τη γαλήνη όταν διάβαζες αυτά που σου έλεγα εγώ..
Έπρεπε όμως, να σε αφήσω να δουλέψεις…
Και για τα πιο παλιά δεδομένα, αλλά ειδικά για την εποχή που ζούμε, όλα αυτά, όλο αυτό που έχουμε, δεν φαίνεται στους άλλους ανόητο, ρομαντικό μόνο, αλλά θα ‘λεγα τρελό..

Σε μια εποχή που τρέχουμε πατώντας τους γύρω μας απαιτώντας στο τέλος απ’ αυτούς, τους ίδιους, να μας επιβραβεύσουν για την προσπάθειά μας, σε μια εποχή που τα θεωρούμε όλα δεδομένα και σύμφωνα με τα συμφέροντα του εαυτούλη μας, εμείς, δεν αντιστεκόμαστε στο ρεύμα απλώς καλή μου, αλλά πηγαίνουμε αντίθετα, μετωπικά..
Αυτά τα μεσάνυχτα που μου χάρισες, είναι η αρχή..

Δεν ξέρω ως πού θα φτάσω.. Ξέρω όμως, πως θα φτάσω μαζί σου..

Προς το καλοκαίρι μου..

Ήταν Φθινόπωρο... Μελαγχολικό και αδιάφορα ρομαντικό, όπως τόσα άλλα που πέρασαν και δεν άφησαν τίποτα… Μα συχνά, αρκετά συχνά, όλο και περισσότερο, ένα γλυκό αεράκι μ’ έκανε να νιώθω ένα φτερούγισμα στα στήθη κι ένα χάδι στο πρόσωπο..
Πέρασε και ήρθε ο Χειμώνας.. Τα βράδια κοντά στο τζάκι, φωτιζόταν τώρα όχι άσκοπα, όχι μόνο για ντεκόρ, αλλά με ταξίδευαν… Και το χάδι μου αυτό, με συντρόφευε κάθε που άναβε μια μικρή φωτίτσα, που φλόγες μεγάλες ξεπηδούσαν απ’ τα ξύλα, που δρόσιζε τα χείλη μου το αγαπημένο μου κόκκινο κρασί… ώσπου έμενε η θράκα να μου δείχνει πως το ταξίδι μου τέλειωσε..
Ήταν, πρώτη φορά, τόσο υπέροχο αυτό το παιχνίδι της καρδιάς, που ως και το μυαλό μου το αυστηρό, το «των ορίων», ακολουθούσε με χαρά..
Έγινε έτσι ο Χειμώνας μου, αγαπημένος.. και η Άνοιξη, έφερε και γύρω μου, αυτό που είχα μέσα μου.. Πόσες ώρες ατέλειωτες, γλυκές, μοναδικές, πέρασα κρατώντας αυτό το γλυκό χάδι να μου τα κάνει όλα αλλιώτικα.. Πόσα «θέλω» άρχισαν να ξεπηδούν, που τα ‘χα ξεχασμένα, ή μου ήταν τελείως άγνωστα, ως τώρα…
Να κάνει το μυαλό μου ταξίδια, σε μέρη εξωτικά, να ανοίγει η καρδιά μου πόρτες σφραγισμένες, για μέρη ερωτικά…
Και είμαστε τώρα, να βλέπουμε το καλοκαίρι, με μια αγκαλιά που να ενώνει δυο κόσμους, που να μικραίνει τις αποστάσεις, που να παίρνει και τον πόνο μαζί, σαν να ‘ναι ο καλύτερος φίλος..
Εγώ εδώ, ξέρω τι θέλω.. Ξέρω το «θέλω».. και μένω με τα χέρια ανοικτά, να γίνουν η αγκαλιά μου.. Πονάει πολύ που μένει άδεια, μα αξίζει μια στιγμή να έρθει κι ας ξέρω πως δεν θα τη χορτάσω ποτέ..
Πιο τρελό κι απ’ τα όνειρά μου, κι από μένα τον ίδιο, να περιμένω πως κάπου, κάπως, κάποτε, θα ‘ρθει… και δεν θα φεύγει..Και δεν με νοιάζει γι’ αυτό, μια ζωή να περιμένω..

Εγώ, θα γράφω..

Εγώ, θα γράφω..
Είναι ένα όπλο, μια άμυνα, είναι εκτόνωση, είναι η συντροφιά μου.. Τώρα, ίσως, θα τα βλέπουν κι άλλοι.. Δεν με νοιάζει, εγώ θα γράφω..
Είναι κάτι στιγμές, που νιώθω ότι ο κόσμος όλος είναι δικός μου.. Και είναι και κάτι άλλες, που νιώθω πως δεν έχω τίποτα απ' αυτόν τον κόσμο..
Ίσως γιατί σε έχω και δεν σε έχω... Ίσως γιατί με έχεις και δεν με έχεις.. Αυτά τα δυό, πάνε μαζί.. Πάμε και μεις μαζί τους, μονάκριβη αγαπημένη μου, και όπου βγει.. σε θάλασσες φουρτουνιασμένες, σε ουρανούς σκοτεινούς, σε κάμπους μαραμένους, σε δέντρα καμμένα.. Πάμε αγαπημένη μου και πού ξέρεις, μπορεί να γαληνέψουμε ΕΜΕΙΣ τις θάλασσες, μπορεί να φωτίσουμε ΕΜΕΙΣ τους ουρανούς, μπορεί να ανθίσουμε ΕΜΕΙΣ τους κάμπους, να ζωντανέψουμε ΕΜΕΙΣ τα δέντρα..
Ώσπου να 'ρθουν οι στιγμές που λαχταράμε, ώσπου να 'ρθει η ζωή που ευχόμαστε, ώσπου να 'ρθω κοντά σου και να μη φεύγω, εγώ, θα ονειρεύομαι, εγώ θα ελπίζω, εγώ θα κλαίω και θα γελώ παλεύοντας στον κόσμο μου να'ρθω κοντά σου.. κι ότι κι αν γίνει, καλή μου, εγώ θα γράφω..

Η αρχή..

Πριν λίγο καιρό, άρχισα να βλέπω τα πράγματα αλλιώς..

Πριν λίγο καιρό, άρχισα να βλέπω τον εαυτό μου αλλιώς..

Μέσα απ' τα μάτια ενός άλλου..

Πριν λίγο καιρό, κάποια χέρια με άγγιξαν και ένιωσα ότι υπάρχω.. κάποια μάτια με αντίκρυσαν και ένιωσα πως έχω δάκρυ, κάποια χείλη με φίλησαν και ένιωσα πως αναπνέω..

Θέλω.. Θέλω τη ζωή μου.. Δεν είναι έρωτας.. δεν είναι μόνο έρωτας.. είναι η αίσθηση ότι τώρα γεννιέσαι, ότι μπορείς οτιδήποτε να ανταλλάξεις για να το κρατήσεις, ότι μπορεί κάποτε, να σε αφήσουν να το ζήσεις.. μπορεί..

Είναι εκείνη η στιγμή που νιώθεις αν και ακροβατείς, πως πατάς γερά στα πόδια σου, και αν πάλι δε σε βαστήξουν, θα φτερουγίσει η καρδιά σου και θα πετάξεις ψηλά..

Δεν είναι ένα απλό χτυποκάρδι, είναι η δύναμη που κάνει την καρδιά να χτυπά και η ίδια δύναμη που μπορεί να την κάνει να σταματήσει..

Δεν είναι μόνο έρωτας, είναι η ίδια η ζωή, που τόσο τη θέλω...