Βήματα αργά..

Περνούν οι μέρες, περνά ο καιρός και τα βήματά μας, αργά, μας οδηγούν σε ένα και μόνο κοινό δρόμο..

Δεν μπορώ ούτε βήμα να κάνω πιο πίσω.. Ούτε καν στη σκέψη μου δεν μπορώ να το δεχτώ.. Εϊναι τέτοια η πάλη, είναι τόσος ο πόνος, είναι τόσο αβάσταχτη η μοναξιά όταν δεν είσαι "κοντά" ... Όλα δείχνουν μπροστά.. Και ξέρεις, εμείς, οι "άριστοι" οι "ηθικοί", τα "υποδείγματα" κάποτε θα χαμηλώσουμε στα μάτια των άλλων, για να μπορούμε να κοιταχτούμε οι δυο μας κατάματα.. Αν καί ποτέ στη ζωή μας, δεν δώσαμε σε κανέναν, εχθρό ή φίλο το δικαίωμα να μας αρνηθεί κάποια μας αξία..

Δεν βλάψαμε ποτέ κανέναν.. Ωφελήσαμε και οι δυο, μα αυτό "τότε", δεν θα "μετρήσει".. Όλοι είναι καλοί και δίπλα μας όταν κάτι έχουν να πάρουν.. όταν τους θίγονται τα δικαιώματα που νομίζουν ότι έχουν, είναι απέναντι.. έτοιμοι, λες και από καιρό μάζευαν πέτρες για εκείνες τις στιγμές..

Τώρα ακόμα βέβαια, είναι νωρίς για τέτοια.. Τώρα έχουμε μια απόσταση που μας βοηθάει να μην παρεκτραπούμε, να μην "τσαλακώσουμε" κανέναν παρά μόνο τους ίδιους μας τους εαυτούς, τώρα οργανώνουμε τα συναισθήματά μας, ξεχωρίζουμε τα αληθινά και μοναδικά από αυτά, τα πρόσκαιρα, κι έχοντας το νου να μας προσγειώνει, κοιτάμε το αύριο με αισιοδοξία..

Σκέφτομαι αγάπη μου, πως μέχρι τώρα, ήμουν όλα αυτά τα "αποδεκτά" τα τόσο καλά, το "καλύτερο παιδί", με τις επιλογές μου και τη ζωή μου, με την καταξίωση από όλους, όχι ίσως γιατί ανήκα στους "άριστους" αλλά σίγουρα γιατί δεν πείραξα ποτέ κανέναν, σίγουρα γιατί οφέλησα πολλούς, σίγουρα γιατί πάντα έδινα τα πάντα σε όλους, ότι είχα και δεν είχα, και σίγουρα γιατί δεν τάραξα ποτέ την ηθική τους (αυτή βέβαια που έχουν φτιάξει για τους άλλους )..

Σκέφτομαι κορίτσι μου, πως πρώτη μου φορά στη ζωή μου παραβαίνω κάποιους άγραφους νόμους και είναι και η πρώτη φορά που δεν νιώθω ενοχές, δεν ψάχνω για άλλοθι στις πράξεις μου..

Ίσως, γιατί πρώτη φορά κάνω κάτι που δεν μου φόρτωσε κανείς, ούτε καν ο ίδιος μου ο εαυτός σε μια του παρόρμηση, σε εξαναγκασμό να συμπονέσω στην ηλικία της αθωότητας..

Ίσως , γιατί πρώτη φορά κάνω ότι ακριβώς αισθάνομαι, λέω ότι σκέφτομαι, είμαι αληθινός από την πρώτη στιγμή με τα λάθη μου και τις αδυναμίες μου, δεν ντρέπομαι να κλάψω..

Βήματα αργά, ακανόνιστα, χωρίς ρυθμό, με χτυποκάρδι, με αγάπη, με πολύ νοιάξιμο για εκείνους που αγαπάμε.. βήματα που θα μας οδηγήσουν στο τέλος, σε μια νέα αρχή..

ΥΓ. Όλα θα πάνε καλά...

Κι όμως.. πρέπει..

Είναι ίσως η στιγμή, που το θέλω μου, το δικό μου, πρέπει να κάνει λίγο στην άκρη και να δώσει τη θέση του -για λίγο, πολύ ή για πάντα- στο μισητό "πρέπει"..

Είναι ίσως η στιγμή που πρέπει να αφήσω την τόση μου, την υπέρμετρη αγάπη που σου έχω να σε πονέσει τώρα, για να έχει ίσως διάρκεια..

Είναι ίσως η στιγμή που τα όνειρά μας πρέπει να τα φέρουμε πιο κοντά μας, να γίνουμε κομμάτι τους, να αντέξουμε στο χρόνο.. Να αντέξουμε ώσπου να τα ζήσουμε.

Εϊναι ίσως η στιγμή που πρέπει να δοκιμάσουμε την αντοχή μας στον πόνο, να νιώσουμε την απώλεια, πριν την νιώσουν οι άλλοι, τόσο νωρίς..

Είναι ίσως η στιγμή που θα θυμάσαι ως πού έφτασα από την πολύ μου αγάπη, για να σε κρατήσω δίπλα μου όταν ο χρόνος θα είναι δικός μας..

Είναι -όχι ίσως- , σίγουρα η στιγμή που θα είμαι εγώ για σένα και συ για μένα, ζωή μου...

Πρώτη καλοκαιριού

Δεν ήμουν ποτέ απαισιόδοξος, δεν θα γίνω τώρα... Απλώς, όσο και αν το μυαλό μου ταξιδεύει και ονειρεύεται, η αλήθεια, αυτό που λέμε "η πραγματικότητα" απέχει ακόμη πολύ απ' αυτό που θέλω..

Απέχει ακόμη πολύ απ' τη σιγουριά πως θέλουμε στο μέλλον τα ίδια πράγματα.. Είναι λες και μας κανονίζουν άλλοι όχι μόνο τη ζωή μας, αλλά και την παραμικρή καθημερινή λεπτομέρεια.. Το σίγουρο σε όλα αυτά είναι πως αξίζει –τουλάχιστον για μένα- να πω κάποτε πως έζησα όπως ήθελα και να το πιστεύω..
Πονάει που δεν έχω λόγο σε τίποτα, που αισθάνομαι τόσο αόρατος, μα αν είναι αυτή η αρχή μιας νέας πραγματικότητας που λίγο-λίγο θα γίνεται όλο και πιο ορατή, τόσο που να βλέπουμε ο ένας τον άλλον όποτε θέλουμε με ένα απλό άνοιγμα των βλεφάρων, γεμίζω αισιοδοξία, παίρνω δύναμη και προχωράω κοιτώντας μπροστά και ψηλά..
Ο μήνας αυτός, ο πρώτος του καλοκαιριού, δείχνει το ζεστό του πρόσωπο, για όποιους μπορούν να μοιραστούν αυτή τη ζέστη.. Για μένα, είναι μια δύσκολη εποχή, με λιγότερο χρόνο, με λιγότερα βλέμματα και λόγια, με ένα αγκάθι να κεντρίζει μέσα βαθιά χωρίς όμως να καταφέρνει μόνιμη βλάβη.. γιατί, ούτε μια μέρα ούτε μια εποχή δεν μπορεί να με κάνει να σ’ αγαπάω λιγότερο…
Θα περάσει κι’ αυτό.. Θα περάσουν οι μέρες, θα περάσουν οι μήνες.. κι εύχομαι πάντα κοιτώντας «απέναντι», να βλέπουμε και οι δυο τις ίδιες εικόνες..
Κι εύχομαι καρδιά μου, να ‘ρθει η εποχή που να μη μας νοιάζει αν κάνει κρύο ή ζέστη… που να τη μοιραζόμαστε με την ίδια λαχτάρα, όποια κι αν είναι..