Τρίτη 4 Μαΐου 2010

Γιατί ;

Περνούν οι μέρες, οι εβδομάδες, οι μήνες.. Περίμενα πολύ.. κουράστηκα.. Βλέπω πως όσο και να περιμένω πια, δεν υπάρχει τίποτα να αλλάξει την κατάσταση που διάλεξες..
Βλέπω πως δεν μπορείς να τα βρεις με τον εαυτό σου και έγινα ένας από όλους τους γύρω σου, ένας από αυτούς που θέλεις και δεν ξέρεις αν θέλεις, δεν ξέρεις τι θέλεις.. Απόμεινα να εισπράττω μόνο μια απίστευτη σκληρότητα, ένα "περίμενε" που φέρνει μαζί του κι ένα  "μην περιμένεις".. Μια αντίφαση που καλλιέργησες σιγά-σιγά, κάτι τόσο βασανιστικό που με σκοτώνει..
Όχι, δεν μπορώ να πιστέψω πως ήταν ποτέ έρωτας ή αγάπη.. Αγάπη είναι κάτι που σου δίνει ζωή και δίνεις κι εσύ τη ζωή σου γι' αυτήν, δεν την απαρνιέσαι, δεν την κατηγορείς, δεν την τσαλακώνεις για να προστατέψεις μόνο τον εαυτό σου, μόνο για να κοροιδέψεις πρώτα τον εαυτό σου και μετά εκείνους που σε πιστεύουν..
Κουράστηκα, εξουθενώθηκα, με βία μαζεύω τις τελευταίες μου δυνάμεις να σταθώ για λίγο ακόμη στα πόδια μου..
Όχι, δεν ήταν αγάπη, ούτε έρωτας.. Αυτά ίσχυαν μόνο για μένα.. Για μένα που έδωσα όλο μου το είναι για να σε κάνω να νιώσεις ξεχωριστή, για μένα που έκλαψα, ξενύχτησα, περπάτησα, περίμενα και ονειρεύτηκα πράγματα που λέγαμε μαζί. Για μένα που παραμένω ακόμη στο όνειρο, μόνος, προδωμένος από ότι πιο γλυκό και τρυφερό έτυχε στη ζωή μου..
Δεν σου έλειψα στ' αλήθεια, ούτε στιγμή.. Ίσως σου έλειψαν τα τρυφερά μου λόγια, τα στιχάκια και οι καλημέρες μου, η έννοια και η αγωνία μου για σένα, ο τόσο μεγάλος αυθορμητισμός μου, το ότι ήξερες πως τα έδινα όλα και δεν κρατούσα τίποτα για τις δύσκολες ώρες, όπως τώρα που είμαι μόνος.. Δεν σου έλειψα ποτέ εγώ.. Αργώ, αλλά καταλαβαίνω..
Δεν εξηγείται αλλιώς.. Δεν υπάρχει καμμια λογική εξήγηση στη στάση σου..
Ένα κοινότυπο "γιατί.." έμεινε να με στοιχειώνει σαν φάντασμα.. Ένα γιατί που δεν είσαι σε θέση και δεν θα είσαι ποτέ να μου το απαντήσεις..
Τραβάς το δρόμο που μόνη σου διάλεξες και γω χάνω τη σκιά μου καθώς απομακρύνεσαι..
Πόσο πικρές έκανες τις τόσο γλυκιές στιγμές μας..
Ακόμα και τώρα, δεν σκέφτεσαι εμένα, αλλά ένα κομμάτι του εαυτού σου που "ξέφυγε" και σου άρεσε, σε τρέλενε.. Μόνο τον εαυτό σου που κι αυτόν δεν έμαθες να τον προστατεύεις τελικά..
Γράφω μετά από τόσο καιρό και δεν έχω τίποτα καλό να πω, δεν έχω όσο κι αν ψάξω μέσα μου, να βρω κάτι να κρατηθώ.. Θα σου πω να το διαβάσεις και ξέρω ετά τι θα μου πεις.."..δεν έχω να πω τίποτα.." Μα, για να έχεις κάτι να πεις, πρέπει να έχεις και κάτι να αισθάνεσαι..
Τα λόγια τα λέμε και χάνονται, ξεφτίζουν όταν οι πράξεις δείχνουν το αντίθετο.. όπως μ' εσένα..
Εύχομαι στ' αλήθεια, "ματάκια μου", τους πιο κοντινούς σου, (γιατί εγώ είμαι πια πολύ μακρινός), να τους προσέχεις, να τους δείχνεις την αγάπη σου και κάποια στιγμή, να αρχίσεις να τους λες την αλήθεια.. 
Περίμενα ο χαζός, να είσαι ειλικρινής και να ξέρεις τι θέλεις με μένα, να μου πεις τι θέλεις, όταν δεν τα κάνεις αυτά με κάποιον που είσαι μαζί του χρόνια.. Δεν το είχα σκεφτεί έτσι.. Αν το είχα κάνει νωρίτερα, ίσως τώρα να μην έσερνα δια βίου ένα τόσο βαρύ φορτίο..
Και άλλο που δεν σου είπα όταν με πρόσεξες, όταν μου είπες πως είμαι κάτι ξεχωριστό, με τόσες ευαισθησίες, που με ξεχώρισες από όλους τους άλλους, με έκανες το ιδανικό σου και με έκανες όλα αυτα να τα πιστεψω.. " Να με προσέχεις.." σου είχα πει και δεν ήταν αστείο..
" Να με προσέχεις γιατί έγινες ότι έχω, είσαι τα πάντα για μένα.."
Δεν μπορώ ούτε κακό λόγο να πω, ούτε να σε κατηγορήσω..Αλήθειες λέω μόνο και όχι όλες.. Εσύ ξέρεις.. Αν τις πω όλες, θα μειώσεις εσύ η ίδια τον εαυτό σου και δεν το θέλω.. Ούτε ο εαυτός σου δεν θέλω να σε μειώνει..
Φεύγω.. Κλείνω.. Κι άσε με μόνο μου με ένα τεράστιο ΓΙΑΤΙ να με συντροφεύει, τώρα που πλησιάζει καλοκαίρι, μετά που θα έρθει το Φθινόπωρο, αργότερα μπροστά στο τζάκι του Χειμώνα, να ταξιδεύω μόνος.. Ένα γιατί που αν αναρωτιόσουν ποτέ τι μου στοιχίζει και πόσο ακριβά το πληρώνω, θα ερχόσουν στην αγκαλιά μου ή θα χανόσουν για πάντα από τη ζωή μου.. Δεν θα με κρατούσες μέχρι να με δεις να χάνομαι μέρα με τη μέρα..
Παρ' όλα αυτά, επειδή εγώ ποτέ δεν ανταλλάσω ότι αισθάνομαι, σ' αγαπώ.. Σ' αγαπώ τόσο που σε τούτη τη ζωή δεν θα το μάθεις... και όχι γιατί δεν σε άφησαν, αλλά γιατί δεν ήθελες. Σε φιλώ καλή μου..

Σάββατο 7 Νοεμβρίου 2009

Θα σε δω..

Αυτό το ΠΣΚ είναι από τα πολύ δύσκολα..
Σήμερα καρδιά μου, είμαι πολύ κοντά.. Είσαι πολύ κοντά.. Και όμως τόσο μακριά..
Νομίζω πως θ' απλώσω το χέρι και θα σε αγγίξω..
Αργότερα θα σε δω..
Και πάλι, θα μαζέψω εικόνες, θα πλησιάσω να μυρίσω το άρωμά σου, θ' αφήσω το βλέμμα σου να με ταξιδέψει και ίσως αγγίξουν τ' ακροδάχτυλά μας..
Τόσο όμορφο και ταυτόχρονα τόσο βασανιστικό..
Πόσες μέρες ατέλειωτες πρέπει να περάσουν πάλι, για να 'ρθουμε πιο κοντά...
Σε λίγο, σε δυο τρεις ώρες θα σε δω...
Και πάλι, θα πεις με το βλέμμα σου " τι θέλεις από εμένα.." και γω θα σου απαντήσω " εσένα.. ολόκληρη.." Θα κοιτάξω το στήθος σου μαντεύοντας το γρήγορο ρυθμό που θα χτυπάει η καρδιά σου.. Θα κοιτάξω τα χείλη σου και μόλις φύγω θα κλείσω τα μάτια μου και θα κάνω πως τα φιλάω..
Θα χαζεψω το κορμάκι σου καθως θα πηγαινόρχεσαι και θα το πάρω κι αυτό μαζί μου.. Να το αγκαλιάσω τρυφερά, ερωτικά, στοργικά..  Το βλέμμα μου θα σου χαιδεψει τα μαλλιά και συ θα χαμηλώσεις τα ματάκια σου από τη γλύκα...
Πόσο όμορφο, πόσο μοναδικό.. και πόσο πόνο πρέπει να φέρνει.. Δεν το αλλάζω με τίποτα..
Σε λίγο, θα σε δω..
Και θα δεις μωράκι μου, έβαλα τα καλά μου, στολίστηκα, αρωματίστηκα, να με δεις, να με χορτάσεις.. από τόσο κοντά... και τόσο μακριά...
Μόλις φύγω χαρίζοντάς σου ένα μεγάλο χαμόγελο, θα τρέξω προς τα έξω βιαστικά, μην προλάβει και φανερωθεί το δάκρυ μου.. και το άλλο.. και το επόμενο.. Και εκεί που θα παλεύω φεύγοντας να κρατήσω τους λυγμούς μου, θα έρχεται η εικόνα σου, να μου λέει.. "ματάκια μου.."
Θα σε δω... Το περιμένω με λαχτάρα... Η καρδιά μου από τώρα πάει να φύγει από τη θέση της..
Και θα περιμένω.. σε λίγες μέρες ίσως να σε ξαναδώ.. από πιο κοντά.. όπως θέλω.. όπως θέλεις... όπως θέλουμε...
Σ' αγαπώ ζωή μου...Σ' αγαπώ.