Αντίο...

Δεν έχει σημασία σε ποιόν και γιατί λέμε αντίο. Είναι ένας αποχωρισμός.

Πάντα το αντίο πονάει.. Συνήθως όμως πιο πολύ πονάει η συνειδητοποίηση πως πρέπει να το πούμε. Και όσο δεν το λέμε, πονάει περισσότερο. Αντίο λοιπόν.. και εύχομαι ο πόνος που θα μου προκαλέσει να είναι μικρότερος σε ένταση από ότι μέχρι τώρα.. γιατί σε διάρκεια, θα κρατήσει όσο ζω. Αντίο λοιπόν και μη μου πεις ποτέ πως εγώ το ήθελα. Για σένα είναι. "Θέλω ότι θέλεις " μου έλεγες.. και εγώ τώρα βλέπω πως αυτό θέλεις.. Σε προλαβαίνω για να αντέξεις.. Έχεις να κρατηθείς. Εγώ δεν έχω... Όπως καταλαβαίνεις, σε αγαπώ πιο πολύ από ότι πίστευες, τώρα που θα δεις πως σε αφήνω, που είσαι το μόνο μου κράτημα..

Μη ρωτήσεις ποτέ τίποτα.. Το αντίο το λέμε μια φορά στη ζωή μας ακόμα και σε πρόσωπα που αγαπάμε πολύ..  Δεν αντέχω να το ξαναπώ.

Ξέρεις πολύ καλά τι θέλεις.. Θυμάσαι ; " όλα είναι θέμα προτεραιοτήτων.." και συ μου έλεγες, όχι..

Τελικά, έτσι είναι.. Ο πρώτος στην καρδιά σου, είναι και ο μόνος στη ζωή σου.. Οι " υπόλοιποι " εισπράττουν απλώς τη μεγαλοψυχία σου, τη φροντίδα σου, την αγάπη σου.. Μόνο που για μένα δεν είναι έτσι.. δεν είμαι φτιαγμένος να περιμένω στη σειρά.. Η καρδιά μου χωράει μια σύντροφο, έναν έρωτα, για μια ζωή.. Δεν λειτουργούμε όλοι το ίδιο..

Αντίο λοιπόν, γι' αυτή τη ζωή που ονειρεύτηκα πως τα όνειρα μπορούν να ξεπεράσουν τον εαυτό τους και με την καρδιά μου δώρο, μπορούν κάποτε να βγουν αληθινά.. Και το όνειρο όμως, ήθελε δυο καρδιές..

Θέλω μου μοναδικό, ζωή μου, όνειρό μου, ανεκτίμητο πλάσμα, πάντα θα είσαι το φως μου, μέχρι το τέλος.. Αντίο..