Έξω βρέχει...

Μαύρισε σήμερα και αντάριασε ο ουρανός..  Πάνε οι εποχές.. αλλάξανε.. Έτσι απότομα με πάνε από τη μια στην άλλη..  Ακόμα και κει, έχω πρόβλημα.. Δεν θέλω.. Θέλω να φεύγω όταν θέλω εγώ.. Και συνήθως, οι αλλαγές δεν μου αρέσουν.. Αν γίνουν, θέλω να τις έχω επιλέξει εγώ.. Δεν είμαι άνθρωπος του καιρού μου.. Και  ούτε θέλω να γίνω..
Μάταια προσπαθώ να βρω λέξεις, να πω άλλα πράγματα...
Έξω βρέχει.. Βρέχει και πιάνει μια πάχνη τριγύρω... τόσο όμορφη που θα'θελα να ήμουν μέρος της.. Να αγκαλιάσει τα πάντα, να αφήσει τη δροσιά της και μετά να διαλυθεί.. και από όπου περάσει, να'χουν όλοι να λένε τι όμορφα που ήταν..
Έξω βρέχει.. Μου αρέσει το τοπίο, αλλά θα προτιμούσα μια μέρα ηλιόλουστη, να 'χει με τα μέσα μου αντίθεση.. Ένα κλάμμα κρατημένο με χίλια "πρέπει" με κάνει να θέλω τώρα έναν ήλιο δυνατό, να 'ρθει να με ζεστάνει, να με αγκαλιάσει, να με κάψει αν και τότε το δάκρυ δεν μπορεί να βγει από μέσα μου..
Με πιάνει μια νοσταλγία, μια μελαγχολία..
Μου λείπει ο φίλος μου, που είχα μέσα μου και πάντα ακουμπούσα επάνω του, που του 'λεγα τα μυστικά μου και κείνος με βοηθούσε.. Μου λείπει το χέρι που δεν έχω πια δύναμη να σφίξω.. Ένα αριστερά, ένα δεξιά.. Τόσο κοντά και όμως τόσο απόμακρα τα χέρια, δεν βοηθάει το ένα τ' άλλο.. Μου λείπει το χαμόγελο που απ' τον καθρέφτη μ'έκανε να θέλω να ζήσω χίλια χρόνια.. Όλα μου λείπουν.. Λείπω στον ευατό μου.. Κι όλα μου λείπουν, μονάχα γιατί μου λείπεις εσύ...