ΜΕΣΑΝΥΧΤΑ

Δεν μας έφερε κοντά το μέσο… ίσα-ίσα, θα ‘λεγα πως μας δημιουργούσε και μια απόσταση..

Δεν είμαστε και οι δυο ούτε παιδάκια, ούτε της κουβέντας.. Γενικώς, δεν έχουμε –αυτό που λένε- πολλά-πολλά..
Κάθε στιγμή που περνάει, ώρα την ώρα, μέρα τη μέρα, αυτά τα τόσο δυνατά συναισθήματα, δεν «κολλάνε» σε κουμπάκια ή σε γραμμές τηλεφώνου.. Τρέχουν τόσο, που ώρες-ώρες μας φοβίζουν.. Είμαστε κατασταλαγμένοι, λογικοί, ηθικοί, αξιοπρεπείς, απολαμβάνουμε την εκτίμηση του περίγυρου που έχουμε επάξια κερδίσει.. όλα αυτά, είναι υπολογίσιμα αλλά και αντιμετωπίσιμα..
Τρέχω πολλές φορές μπροστά, πιο μπροστά από τη στιγμή που φτιάχνουμε έστω με τη φαντασία μας.. Βλέπω όμως ότι όταν φτάνουμε εκεί κοντά, κάπως έτσι είναι, όπως το φαντάστηκα..
Μεσάνυχτα.. είπα πως είναι ο χρόνος μας…
Ονειρεύτηκα μια αγκαλιά που ακόμα δεν βγαίνει αυτή την ώρα..
Ονειρεύτηκα όμως, δυο λέξεις, ένα χάδι, έστω και από μακριά..
Πως θα ‘ναι δικιά μας αυτή η ώρα.. Και είπα πως και το όνειρο ακόμη, θ’ αργήσει να βγει..
Μεσάνυχτα, χτες.. και πήρε τ όνειρο μορφή.. Εσύ απ’ τη μια, εγώ απ’ την άλλη και μια απόσταση που δεν μας έκανε να ξυπνήσουμε…
Γραπτός ο λόγος… Και τα γραφτά, μένουν..
Το «σ’ αγαπώ» το χιλιοειπωμένο, έγινε μοναδικό, χτες βράδυ..
Δεν σε παρατηρούσα τόσο έντονα, δεν με μαγνήτιζε το βλέμμα σου όπως γίνεται κάθε φορά που σε αντικρίζω και κάνω να σε φιλήσω…
Δεν σ’ έβλεπα καν.. κι όμως ένιωθα την ένταση στο βλέμμα σου και τη γαλήνη όταν διάβαζες αυτά που σου έλεγα εγώ..
Έπρεπε όμως, να σε αφήσω να δουλέψεις…
Και για τα πιο παλιά δεδομένα, αλλά ειδικά για την εποχή που ζούμε, όλα αυτά, όλο αυτό που έχουμε, δεν φαίνεται στους άλλους ανόητο, ρομαντικό μόνο, αλλά θα ‘λεγα τρελό..

Σε μια εποχή που τρέχουμε πατώντας τους γύρω μας απαιτώντας στο τέλος απ’ αυτούς, τους ίδιους, να μας επιβραβεύσουν για την προσπάθειά μας, σε μια εποχή που τα θεωρούμε όλα δεδομένα και σύμφωνα με τα συμφέροντα του εαυτούλη μας, εμείς, δεν αντιστεκόμαστε στο ρεύμα απλώς καλή μου, αλλά πηγαίνουμε αντίθετα, μετωπικά..
Αυτά τα μεσάνυχτα που μου χάρισες, είναι η αρχή..

Δεν ξέρω ως πού θα φτάσω.. Ξέρω όμως, πως θα φτάσω μαζί σου..

Προς το καλοκαίρι μου..

Ήταν Φθινόπωρο... Μελαγχολικό και αδιάφορα ρομαντικό, όπως τόσα άλλα που πέρασαν και δεν άφησαν τίποτα… Μα συχνά, αρκετά συχνά, όλο και περισσότερο, ένα γλυκό αεράκι μ’ έκανε να νιώθω ένα φτερούγισμα στα στήθη κι ένα χάδι στο πρόσωπο..
Πέρασε και ήρθε ο Χειμώνας.. Τα βράδια κοντά στο τζάκι, φωτιζόταν τώρα όχι άσκοπα, όχι μόνο για ντεκόρ, αλλά με ταξίδευαν… Και το χάδι μου αυτό, με συντρόφευε κάθε που άναβε μια μικρή φωτίτσα, που φλόγες μεγάλες ξεπηδούσαν απ’ τα ξύλα, που δρόσιζε τα χείλη μου το αγαπημένο μου κόκκινο κρασί… ώσπου έμενε η θράκα να μου δείχνει πως το ταξίδι μου τέλειωσε..
Ήταν, πρώτη φορά, τόσο υπέροχο αυτό το παιχνίδι της καρδιάς, που ως και το μυαλό μου το αυστηρό, το «των ορίων», ακολουθούσε με χαρά..
Έγινε έτσι ο Χειμώνας μου, αγαπημένος.. και η Άνοιξη, έφερε και γύρω μου, αυτό που είχα μέσα μου.. Πόσες ώρες ατέλειωτες, γλυκές, μοναδικές, πέρασα κρατώντας αυτό το γλυκό χάδι να μου τα κάνει όλα αλλιώτικα.. Πόσα «θέλω» άρχισαν να ξεπηδούν, που τα ‘χα ξεχασμένα, ή μου ήταν τελείως άγνωστα, ως τώρα…
Να κάνει το μυαλό μου ταξίδια, σε μέρη εξωτικά, να ανοίγει η καρδιά μου πόρτες σφραγισμένες, για μέρη ερωτικά…
Και είμαστε τώρα, να βλέπουμε το καλοκαίρι, με μια αγκαλιά που να ενώνει δυο κόσμους, που να μικραίνει τις αποστάσεις, που να παίρνει και τον πόνο μαζί, σαν να ‘ναι ο καλύτερος φίλος..
Εγώ εδώ, ξέρω τι θέλω.. Ξέρω το «θέλω».. και μένω με τα χέρια ανοικτά, να γίνουν η αγκαλιά μου.. Πονάει πολύ που μένει άδεια, μα αξίζει μια στιγμή να έρθει κι ας ξέρω πως δεν θα τη χορτάσω ποτέ..
Πιο τρελό κι απ’ τα όνειρά μου, κι από μένα τον ίδιο, να περιμένω πως κάπου, κάπως, κάποτε, θα ‘ρθει… και δεν θα φεύγει..Και δεν με νοιάζει γι’ αυτό, μια ζωή να περιμένω..

Εγώ, θα γράφω..

Εγώ, θα γράφω..
Είναι ένα όπλο, μια άμυνα, είναι εκτόνωση, είναι η συντροφιά μου.. Τώρα, ίσως, θα τα βλέπουν κι άλλοι.. Δεν με νοιάζει, εγώ θα γράφω..
Είναι κάτι στιγμές, που νιώθω ότι ο κόσμος όλος είναι δικός μου.. Και είναι και κάτι άλλες, που νιώθω πως δεν έχω τίποτα απ' αυτόν τον κόσμο..
Ίσως γιατί σε έχω και δεν σε έχω... Ίσως γιατί με έχεις και δεν με έχεις.. Αυτά τα δυό, πάνε μαζί.. Πάμε και μεις μαζί τους, μονάκριβη αγαπημένη μου, και όπου βγει.. σε θάλασσες φουρτουνιασμένες, σε ουρανούς σκοτεινούς, σε κάμπους μαραμένους, σε δέντρα καμμένα.. Πάμε αγαπημένη μου και πού ξέρεις, μπορεί να γαληνέψουμε ΕΜΕΙΣ τις θάλασσες, μπορεί να φωτίσουμε ΕΜΕΙΣ τους ουρανούς, μπορεί να ανθίσουμε ΕΜΕΙΣ τους κάμπους, να ζωντανέψουμε ΕΜΕΙΣ τα δέντρα..
Ώσπου να 'ρθουν οι στιγμές που λαχταράμε, ώσπου να 'ρθει η ζωή που ευχόμαστε, ώσπου να 'ρθω κοντά σου και να μη φεύγω, εγώ, θα ονειρεύομαι, εγώ θα ελπίζω, εγώ θα κλαίω και θα γελώ παλεύοντας στον κόσμο μου να'ρθω κοντά σου.. κι ότι κι αν γίνει, καλή μου, εγώ θα γράφω..

Η αρχή..

Πριν λίγο καιρό, άρχισα να βλέπω τα πράγματα αλλιώς..

Πριν λίγο καιρό, άρχισα να βλέπω τον εαυτό μου αλλιώς..

Μέσα απ' τα μάτια ενός άλλου..

Πριν λίγο καιρό, κάποια χέρια με άγγιξαν και ένιωσα ότι υπάρχω.. κάποια μάτια με αντίκρυσαν και ένιωσα πως έχω δάκρυ, κάποια χείλη με φίλησαν και ένιωσα πως αναπνέω..

Θέλω.. Θέλω τη ζωή μου.. Δεν είναι έρωτας.. δεν είναι μόνο έρωτας.. είναι η αίσθηση ότι τώρα γεννιέσαι, ότι μπορείς οτιδήποτε να ανταλλάξεις για να το κρατήσεις, ότι μπορεί κάποτε, να σε αφήσουν να το ζήσεις.. μπορεί..

Είναι εκείνη η στιγμή που νιώθεις αν και ακροβατείς, πως πατάς γερά στα πόδια σου, και αν πάλι δε σε βαστήξουν, θα φτερουγίσει η καρδιά σου και θα πετάξεις ψηλά..

Δεν είναι ένα απλό χτυποκάρδι, είναι η δύναμη που κάνει την καρδιά να χτυπά και η ίδια δύναμη που μπορεί να την κάνει να σταματήσει..

Δεν είναι μόνο έρωτας, είναι η ίδια η ζωή, που τόσο τη θέλω...