Κι όμως.. πρέπει..

Είναι ίσως η στιγμή, που το θέλω μου, το δικό μου, πρέπει να κάνει λίγο στην άκρη και να δώσει τη θέση του -για λίγο, πολύ ή για πάντα- στο μισητό "πρέπει"..

Είναι ίσως η στιγμή που πρέπει να αφήσω την τόση μου, την υπέρμετρη αγάπη που σου έχω να σε πονέσει τώρα, για να έχει ίσως διάρκεια..

Είναι ίσως η στιγμή που τα όνειρά μας πρέπει να τα φέρουμε πιο κοντά μας, να γίνουμε κομμάτι τους, να αντέξουμε στο χρόνο.. Να αντέξουμε ώσπου να τα ζήσουμε.

Εϊναι ίσως η στιγμή που πρέπει να δοκιμάσουμε την αντοχή μας στον πόνο, να νιώσουμε την απώλεια, πριν την νιώσουν οι άλλοι, τόσο νωρίς..

Είναι ίσως η στιγμή που θα θυμάσαι ως πού έφτασα από την πολύ μου αγάπη, για να σε κρατήσω δίπλα μου όταν ο χρόνος θα είναι δικός μας..

Είναι -όχι ίσως- , σίγουρα η στιγμή που θα είμαι εγώ για σένα και συ για μένα, ζωή μου...