Αυτός ο μήνας, ξεκίνησε με κρύο και ζέστη μαζί από την πρώτη κιόλας μέρας.. Ο μήνας που βιώνω εγώ βέβαια.. Ήρθαν καλά νέα, τέτοια που να με κάνουν να αισθάνομαι και πάλι έτοιμος να παλαίψω για να διεκδικήσω τη ζωή μου έτσι όπως τη θέλω.. Το κακό είναι πως για άλλη μια φορά, καλή μου, δεν καταφέραμε να ειδωθούμε.. Δεν θα πω πιο πολλά γιατί πονάς και συ όπως και εγώ.. Αυτός ο μήνας όμως, έχει τα καλά του.. η ευκαιρεία υπάρχει.. θα έχουμε την τύχη να την εκμεταλλευτούμε; Το εύχομαι..
Δεν ξέρω αν πρέπει να θέλω ή αν θέλω να πρέπει.. Μάλλον, θέλω να θέλω..
Τα βήματά μας, ακόμη μπερδεμένα, ακανόνιστα, ασυγχρόνιστα και το μυαλό προσπαθεί να κρατήσει την ισορροπία μας, μιας και στα χέρια μας κρατούμε ότι πολύτιμο.. ο ένας τον άλλον..
Δεν θέλω να λέω "ότι και να γίνει" , "όπως και να είμαστε.." Θέλω να λέω "όταν θα γίνει." , "όταν θα είμαστε.."
Πώς αλλιώς να βρω τη δύναμη να προχωρήσω ;
Αλλο το να ονειρεύεσαι το ανέφικτο και άλλο να πάψεις να ονειρεύεσαι για να ζήσεις το εφικτό.. Είναι η μέρα με τη νύχτα.. Δεν πάνε και τα δυο μαζί..
Δεν είμαι έτοιμος για τίποτα.. Ποτέ κανείς ίσως δεν είναι έτοιμος για τίποτα..
Ο πατέρας μου έλεγε, για άλλο θέμα, "αν ρωτήσεις τον καθένα, όταν έρχεται η ώρα του, ποτέ δεν είναι έτοιμος". Αυτό πιστεύω, ισχύει γενικώς στη ζωή μας..
Αν στο μυαλό μας δεν έχουμε ένα στόχο, αν δεν έχουμε καν ένα όνειρο να μας οδηγεί, ποτέ δεν θα είμαστε έτοιμοι για τίποτα, ή θα γινόμαστε όλο και πιο ευάλλωτοι και στο τέλος θα έρθουν οι άλλοι να μα ξύπνήσουν επώδυνα βρίσκοντάς μας ανέτοιμους, ή το χειρότερο, να γίνουμε και μεις, ένα με αυτό από το οποίο θέλαμε να ξεφύγουμε.. μια γαλήνια επιφάνεια της θάλασσας που αγωνίζεται να μη ξεσπάσει, να μη δειξει αντάρα, να ησυχάζουν όλοι επάνω της θεωρώντας την ηρεμία, δεδομένη..
Και έτσι να γίνουμε, η προέκταση των άλλων που θα τρέμει πάντα μη σαπίσει και φανεί..
Καλό μήνα ζωή μου.. και αυτά τα λέω γιατί ξέρω τι θέλω.. Εσένα.
